Taping twarzy – moda czy skuteczne narzędzie terapeutyczne

• Korzyści z zastosowania kinesiotapingu w fizjoterapii stomatologicznej.
• Na czym polega kinesiotaping w fizjoterapii stomatologicznej?
• Kiensiotaping w fizjoterapii stomatologicznej – wskazania.
• Kiensiotaping w fizjoterapii stomatologicznej – przeciwskazania.
• Jak wygląda wizyta u fizjoterapeuty stomatologicznego.
• Optymalna ilość zabiegów z wykorzystaniem kinesiotapingu.
• Kiensiotaping w fizjoterapii stomatologicznej – skutki uboczne.

Kinesiotaping jest metodą wykorzystującą plastry, które swoimi parametrami grubości i elastyczności są podobne do właściwości skóry. Odpowiednia aplikacja plastra wywołuje poprawę krążenia kwi i limfy w efekcie dając działanie przeciwobrzękowe i przeciwbólowe. Ten efekt świetnie sprawdza się w obrębie twarzy czy głowy.

Kinesiotapig wykazuje szczególna przydatność w fizjoterapii stomatologicznej pozabiegowej czy pooperacyjnej. Sytuacje takie obejmują stan po ekstrakcji zęba, urazy w obrębie twarzy i głowy, stany po zabiegach chirurgii twarzowo-szczękowej (jednoszczękowa, dwuszczękowa) czy zabieg chirurgicznego rozszerzenia szczęki i wykorzystanie dystraktora (lub hyraxa).
Wszystkie wymienione interwencje, sytuacje wywołują stan zapalny, który objawia się obrzękiem, bólem, wzrostem temperatury, zaczerwienieniem, a także dysfunkcją obszaru występowania wspomnianych objawów.
Główną korzyścią stosowania tapingu jest przedłużenie efektu leczniczego poprzez utrzymywanie się aplikacji plastra na skórze przez kilka dni.
Korzyści stosowania kinesiotapingu:

• redukcja obrzęku i krwiaka pozabiegowego,
• poprawa krążenia,
• zmniejszenie stanu zapalnego,
• działanie przeciwbólowe,
• przywracanie ruchomości i elastyczności skóry, mięśni oraz stawu skroniowo-żuchwowego,
• profilaktyka wystąpienia zrostów tkanek, które mogą powodować ograniczenie ruchomości stawu skroniowo-żuchwowego w przyszłości,
• zmniejszenie lub ograniczenie przyjmowania środków farmakologicznych, np. przeciwbólowych,
• skrócenie czasu leczenia,
• stymulacja szybszego gojenia tkanek.

Kinesiotaping polega na przyklejeniu na skórę odpowiednio przygotowanego elastycznego plastra, którego zadaniem jest usprawnienie lokalnego krążenia krwi i limfy. Powoduje to szybszą ewakuację obrzęku i zmniejszenie bólu, czyli dwóch pierwszoplanowych objawów pooperacyjnego stanu zapalnego. Obok manualnego masażu (drenażu) limfatycznego jest najważniejszą metodą działania możliwą do wprowadzenia już w pierwszych godzinach i dniach po wszelkiego rodzaju zabiegach.

Kinesiotaping jest techniką uzupełniającą, jednym z narzędzi, które pozwala przedłużyć efekt uzyskany w gabinecie fizjoterapeutycznym. Wskazaniami do zastosowania tapingu twarzy są między innymi:

• stan po ekstrakcji zęba,
• stan po wszczepieniu implantu,
• chirurgiczne rozszerzenie szczęki (SARPE – hyrax, TPD – dystraktor),
• operacje ortognatyczne (jednoszczękowa czy dwuszczękowa, genioplastyka),
• stan po urazie (złamania, zwichnięcia) szczęki, żuchwy czy innych kości twarzoczaszki,
• ból lub sztywność mięśni żucia,
• zaburzenia czucia twarzy po zabiegach operacyjnych,
• blizny pooperacyjne po zabiegach w okolicy głowy i szyi,
• ból stawu skroniowo-żuchwowego,
• neuralgia nerwu trójdzielnego (V), porażenie nerwu twarzowego (VII) oraz dysfunkcje innych nerwów czaszkowych.

Kinesiotaping jest bezpieczną metodą. Jedynym przeciwwskazaniem do stosowania kinesiotapingu są otwarte rany.

Wizyta u fizjoterapeuty rozpoczyna się od przeprowadzenia wywiadu oraz badania. Zgodnie z najnowszymi wytycznymi diagnostycznymi wykonujemy poszerzony wywiad wykorzystując wystandaryzowane kwestionariusze 1. wizyta, które dają szerszy obraz na temat stanu pacjenta.
Następnie fizjoterapeuta wykonuje badanie funkcjonalne polegające na pomiarach zakresów ruchomości czy symetrii ruchu żuchwy. Dalsze badanie manualne polega na ocenie objawów pochodzących ze stawów skroniowo-żuchwowych, czy mięśni żucia. Badanie palpacyjne (dotykowe) odbywa się zarówno poprzez ucisk mięśni zlokalizowanych na polikach i skroni, jak i od wewnątrz jamy ustnej.
Jeżeli pacjent posiada wcześniej wykonane badania obrazowe w ramach leczenia stomatologicznego, ortodontycznego czy chirurgicznego, teraz jest odpowiedni moment, aby fizjoterapeuta mógł się z nimi zapoznać. Należy pamiętać, że brak badań obrazowych nie jest przeciwwskazaniem do wizyty u fizjoterapeuty. Pierwszorzędnym celem badania jest wykluczenie obecności niebezpiecznych objawów, a w przypadku ich wystąpienia przekierowanie pacjenta do odpowiedniego specjalisty.
Właściwe rozpoznanie pozwala wytłumaczyć pacjentowi szczegóły jego dolegliwości i wdrożyć odpowiednie techniki manualne oraz przekazać wskazówki do samodzielnej pracy w domu.
Ogólny schemat fizjoterapii jest następujący – w stanach ostrych w pierwszej kolejności podejmuje się działania przeciwbólowe, przeciwzapalne i przeciwobrzękowe poprzez zastosowanie odpowiednich technik mięśniowo-powięziowych, drenażu limfatycznego czy trakcji.
Następnie, po ustabilizowaniu stanu pacjenta w kontekście bólu poszukujemy pierwotnej przyczyny powstania objawów, aby móc je wyeliminować w procesie terapii. Przykładem może być manualna repozycja dysku stawowego, który w przypadku zablokowania, stanowi mechaniczną blokadę stawu skroniowo-żuchwowego. Odblokowanie dysku spowoduje zmniejszenie bólu oraz przywrócenie zakresu ruchomości, a także symetrii ruchu żuchwy.
Następnie wprowadzane są techniki eliminujące prezentowane objawy, np. mobilizację stawu, tj. rozciąganie torebki stawowej w przypadku ograniczenia ruchomości. Głównym celem wspomnianych technik jest poprawa struktury przez co poprawia się również funkcja narządu żucia. W ostatniej fazie fizjoterapii poszukujemy czynników przeciążających narząd żucia (np. nieprawidłowego ustawienia głowy czy obecności parafunkcji) i dążymy do ich eliminacji w ramach profilaktyki nawrotów objawów.
Na każdym etapie edukujemy pacjenta oraz pokazujemy jakie ćwiczenia powinien wykonywać samodzielnie w ramach autoterapii w celu przedłużenia efektów fizjoterapii.

Ilość zabiegów z wykorzystaniem kinesiotapingu nie jest ściśle określona i zależy od stanu klinicznego pacjenta. Plastry stosuje się aż do ustąpienia obrzęku.

Plastry do tapingu są wyprodukowane z bawełny, dlatego niezwykle rzadko dochodzi o reakcji uczuleniowej skóry, która objawia się zaczerwieniem lub swędzeniem skóry wokół plastra. Odklejenie plastra powoduje zanik objawów w ciągu kilku godzin.