W poprzednich artykułach skupiliśmy się na kontuzjach u biegaczy długodystansowych. Nie można jednak zapominać o krótkodystansowcach, u których problem uszkodzeń narządu ruchu jest równie często spotykany. Kontuzje występujące u sprinterów różnią się od tych, które spotykamy u biegaczy preferujących dłuższe dystanse. Skąd wynika ta różnica? Głównie z odmiennego charakteru i biomechaniki ruchu. W czasie sprintu zawodnik pokonuje krótki dystans (60, 100, 200 lub 400m) z maksymalną prędkością, dlatego ruch wykonywany jest z dużą dynamiką, a także towarzyszą mu duże przyśpieszenia. Wszystko to wpływa na nagłe niekontrolowane skurcze mięśni, które są szczególnie niebezpieczne w czasie wyjścia z bloku startowego. Do kontuzji może dojść także w końcowym etapie biegu, a nawet po przekroczeniu linii mety, gdy mięśnie są już bardzo zmęczone i kontrola ruchu zaburzona.
Znaczące przyśpieszenie i dynamika a także osiąganie dużych zakresów ruchu w stawach w czasie sprintu mogą mieć negatywny wpływ na tkankę mięśniową, dlatego to właśnie u sprinterów spotykamy częste kontuzje mięśni i ścięgien. Charakter tej dyscypliny warunkuje także mechanizm uszkodzeń. Zwykle zawodnik nagle odczuwa silny ból w okolicy mięśnia czy ścięgna, który uniemożliwia mu kontynuowanie biegu. Mechanizm ten zupełnie odbiega od spotykanego u długodystansowców, gdzie uszkodzenia mięśni i ścięgien mają częściej charakter zwyrodnieniowy (przeciążeniowy), a ból zwiększa się stopniowo z treningu na trening.
Najczęściej spotykane u sprinterów są uszkodzenia mięśni kulszowo-goleniowych a w szczególności mięśnia dwugłowego uda. Pomimo rozwoju wiedzy z roku na rok notuje się coraz większą ich liczbę. Leczenie zachowawcze najczęściej przynosi pozytywne rezultaty. Przy prawidłowym postępowaniu zawodnik w przeciągu kilku tygodni podejmuje na nowo treningi, a leczenie operacyjne nie jest konieczne. Problemem jest tu jednak bardzo duży współczynnik powtarzalności tych uszkodzeń. W klinikach ortopedycznych spotyka się zawodników, którzy wielokrotnie doświadczyli naciągnięcia tej samej grupy w czasie swojej kariery zawodowej. Aby prawidłowo leczyć i zapobiegać powtórnym kontuzjom, niezbędna jest odpowiednia diagnoza. Wiele dolegliwości bólowych w obrębie tylnej strony uda i pośladka pochodzi z kręgosłupa lędźwiowego lub podrażnienia nerwu w okolicy pośladka. Każda z powyższych patologii wymaga innego postępowania, dlatego tak ważne jest właściwe badanie.
Czytaj : https://www.fizjoklinika.com/naciagniecie_miesnia_dwuglowego_uda.html
Sprinterzy często cierpią także z powodu dolegliwości bólowych pachwiny, przedniej i wewnętrznej strony uda. W wielu przypadkach ból pochodzi z naciągnięcia m. czworogłowego uda, m. biodrowo-lędźwiowego, m. krawieckiego czy przywodziciela długiego. Należy zwrócić uwagę , że dolegliwości występujące w tym obszarze mogą pochodzić także ze stawu biodrowego, podrażnienia obrąbka stawowego lub problemów ze spojeniem łonowym.
Inny typ patologii jakie obserwujemy w ścięgnach, choć dużo rzadziej spotykane u sprinterów, stanowią tzw. tendinopatie. Są to zmiany zwyrodnieniowe, które rozwijają się przez dłuższy okres. Najczęściej występującą u sprinterów jest tendinopatia ścięgna Achillesa, w przypadku której zawodnik zauważa stopniowo powiększającą się sztywności i ból Achillesa. Bardzo rzadko patologia ta doprowadza do zerwania ścięgna, problemem jest tu jednak znaczący, bo ból uniemożliwia trenowanie. Jeśli dochodzi do całkowitego przerwania mamy do czynienia z innym typem zmian. Zmiany te mimo, że nie wywołują dolegliwości bólowych, wpływają na strukturalne uszkodzenia ścięgna. Najczęściej zawodnik nie jest świadomy, że jego ścięgno „choruje”, a moment zerwania jest wielkim zaskoczeniem.
Czytaj: https://www.fizjoklinika.com/tendinopatie_sciegna_achillesa.html
Kolejnym problemem, z którym zgłaszają się do nas sprinterzy są dolegliwości bólowe obszaru kolana. Najczęstszymi przyczynami jest tzw. ITBS, czyli zespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowego oraz kolano skoczka, czyli tendinopatia więzadła właściwego rzepki. W przypadku ITBS ból zlokalizowany jest po bocznej stronie kolana, przy tendinopatii więzadła właściwego rzepki dolegliwości obejmują jego centralna część.
Czytaj: https://www.fizjoklinika.com/zespol_tarcia_pasma_biodrowo_piszczelowego.html.
Czytaj: https://www.fizjoklinika.com/kolano_skoczka-opis.html
Coraz większa liczba sprinterów, którzy trafiają do lekarzy i fizjoterapeutów cierpi z powodu dolegliwości bólowych lędźwiowego odcinka kręgosłupa. Dolegliwości wzmagają się w pełni sezonu startowego a także w okresie intensywnych treningów na siłowni. Przyczyną bólu najczęściej są uszkodzeniem dysku międzykręgowego, wpływające na zmniejszenie jego uwodnienia i co za tym udzie wysokości. Obniżenie dysku wpływa na rozluźnienie więzadeł a tym samym zaburza statykę segmentu, co prowadzi do tzw. niestabilności. Temat uszkodzeń dysku jest bardzo szeroki i nie sposób opisać wszystkich jego przyczyn. Mówiąc ogólnie, niektórzy ludzie genetycznie predysponowani są do tego typu zmian. Jeśli dodatkowo w czasie treningu wykonują czynności, które w znaczący sposób obciążają kręgosłup, może dojść do kontuzji. Sprinterzy wykonują wiele ćwiczeń rozciągających odcinek lędźwiowy, które niepotrzebnie nasilają problem. Wykonywanie niektórych popularnych ćwiczeń wzmacniających (brzuszki, scyzoryki, grzbiety) także może obciążać kręgosłup. Dodatkowo zawodnicy znacznie częściej skupiają się na rozciąganiu mięśni tylnej części ciała, pomijając przednią, co także wprowadza dysbalans i może negatywnie wpływać na dolegliwości lędźwiowe.
Osoby trenujące biegi krótki to najczęściej profesjonaliści poświęcający wiele godzin tygodniowo na trening. Niewiele osób zajmuje się tą dyscypliną amatorsko. Leczenie kontuzji wymaga tu dużej wiedzy i doświadczenia, ponieważ warunkuje zdrowie i karierę zawodnika. Niestety większość ze sprinterów nie może pozwolić sobie na przerwę szczególnie w pełni sezonu biegowego, dlatego w przypadku kontuzji często zawodnicy skracają okres rekonwalescencji, co doprowadza do powtórnych uszkodzeń. Jeśli zawodnik chce zapobiegać kontuzjom lub odczuwa dolegliwości bólowe pochodzące z narządu ruchu, powinien skonsultować się z fizjoterapeutą, który przygotuje odpowiedni program leczenia.