Fizjoterapia jest istotnym elementem zarówno w leczeniu zachowawczym niewielkich uszkodzeń, a także w postępowaniu po wszelkiego typu zabiegach chirurgicznych wykonywanych na łąkotkach. W przypadku leczenia zachowawczego może zaistnieć potrzeba odciążenia kończyny. Co więcej, ważna jest tu ocena stabilności stawu oraz prawidłowej biomechaniki kolana. Program rehabilitacyjny może stworzyć lepsze warunki do gojenia łąkotek, a także zmniejszyć czynniki ryzyka ich dalszego uszkodzenia.
Głównym celem programu rehabilitacyjnego w przypadku szycia czy transplantacji łąkotki jest kontrola procesu gojenia oraz przywrócenie funkcji kolana. Należy pamiętać, że każdorazowo program powinien dostosowany być indywidualnie, a ramy czasowe są tylko ogólnym zarysem postępowania. Procedury postępowania różnią się w zależności od typu, lokalizacji oraz wielkości uszkodzenia. Zewnętrzne uszkodzenia ze względu na większe unaczynienie wykazują szybszą tendencje gojenia, podczas gdy wielopostaciowe uszkodzenia zawierające się także w części mniej unaczynionej goją się gorzej. Należy pamiętać także o modyfikacji programu w przypadku wykonania jednoczesnego szycia łąkotki i rekonstrukcji więzadeł.
Obecnie coraz więcej programów zakłada opuszczenie szpitala w 1 dobie pooperacyjnej. Jedną z głównych rzeczy, na które należy zwrócić uwagę bezpośrednio po operacji jest zabezpieczenie przeprostu kolana oraz dużego zakresu zgięcia, co chroni łąkotkę i stwarza warunki lepszego gojenia. Umożliwia to specjalna orteza stawu kolanowego. Przez pierwsze 2 tygodnie orteza powinna noszona być także w nocy a przez kolejne 4 tylko w dzień (chyba, że pacjent nie odzyskał pełnego wyprostu). Bezpośrednio po operacji orteza powinna ustawiona być na 0 stopni wyprostu i 90 stopni zgięcia. Należy zaznaczyć, że w pewnych przypadkach można odstąpić od stosowania ortezy w przypadku uszkodzeń zewnętrznych części łąkotki.
Mimo tego, że zakres ruchu jest ograniczony bezpośrednio po operacji, kończyna powinna być poruszana biernie do zgięcia oraz czynnie do wyprostu już w pierwszej dobie pooperacyjnej. Jest to istotne w kontekście późniejszego usprawniania kończyny, przywracania prawidłowego zakresy ruchu oraz zapobieganiu powikłań pozabiegowych. Początkowo nie powinno przekraczać się zakresu od 0 stopni wyprostu do 90 stopni zgięcia. W kolejnych tygodniach należy progresywnie zwiększać ruchomość, aż do osiągnięcia pełnego zakresu do 6 tygodnia po zbiegu. Szczególne trudności z odzyskaniem prawidłowego zakresu ruchu wykazują pacjenci, u których oprócz zabiegu na łąkotce wykonano inne procedury np. rekonstrukcje więzadeł. Pacjenci z izolowanymi uszkodzeniami łąkotek poddani postępowaniu rehabilitacyjnego zasadniczo odzyskują prawidłowy zakres ruchu.
Kolejnym istotnym elementem programu jest odciążenie kończyny. Większość programów rehabilitacyjnych zakłada częściowe odciążenie kończyny operowanej w przeciągu pierwszych kilku tygodni po zabiegu. Początkowo pacjenci używają dwóch kul łokciowych a w późniejszym etapie jednej. W przypadku uszkodzeń części zewnętrznych na pełne obciążenie pozwala się znacznie szybciej, już po 3 tygodniach. W przypadku uszkodzeń złożonych, wewnętrznych oraz transplantacji na pełne obciążenie pozwalamy nawet po 6-8 tygodniach. Wielkość obciążenia i czas używania kul uzależniona jest nie tylko od rodzaju uszkodzenia, ale także od indywidualnego przebiegu leczenia.
Następnym elementem terapii jest trening propriorecepcji. Należy rozpocząć go tak szybko jak jest to możliwe. Początkowo ćwiczenia wykonuje się z podporem na kulach. W późniejszych etapach terapii ćwiczenia czucia głębokiego przyjmują bardziej dynamiczny charakter, by w końcowym etapie były jak najbardziej zbliżone do sportu, aktywności do jakiej chce powrócić pacjent. Niezwykle ważny jest także trening mięśni, który w prostszej postaci należy rozpocząć już w pierwszej dobie pooperacyjnej. Należy też zwrócić szczególną uwagę na obciążenie oraz zakresy ruchu, w jakim wykonujemy ćwiczenia. Dla przykładu ćwiczenia wykonywane w 7-8 tygodniu po operacji polegające na wykonywaniu przysiadów bez obciążenia czy ćwiczenia z obciążeniem na maszynach powinny ograniczone być do 60 stopni zgięcia w stawie kolanowym, co chroni tylny róg łąkotki.
Do programu rehabilitacyjnego wprowadzamy także ćwiczenia wytrzymałościowe, które początkowo można wykonywać na rowerze stacjonarnym. W późniejszym okresie wprowadza się ćwiczenia w wodzie oraz elementy treningu biegowego. W końcowym etapie rehabilitacji należy przeprowadzić testy funkcjonalne, które określą możliwość powrotu do sportu czy aktywności ruchowej. Moment powrotu do sportu jest indywidualny. W przypadku mniejszych, zewnętrznych uszkodzeń a także menisectomi jest krótszy i wynosi 6-12 tygodni. W przypadku szycia łąkotki czas ten jest zazwyczaj kilkakrotnie dłuższy.